Ja mam 2 wnuków u syna i 1 wnuka u córki, ale nie wyobrażam sobie robić między nimi różnic. Kocham ich wszystkich przeokropnie, każde ma coś innego w sobie, co mnie zachwyca. Faktem jest że ich rozpieszczam, ale nie mam ich na codzień więc chyba mogę. Twierdzę że są moim największym szczęściem.
A moi rodzice świata nie widzą poza moją prawie dorosłą już córką, córki siostry nie są już tak uwielbiane. Moja córka też jest z nimi bardzo związana i cierpliwa, bo to starsi ludzie. Córki siostry nie są takie. To zależy tez trochę od tego, co wnuki dają babciom i dziadkom.
Natomiast teściowa faworyzuje dzieci siostry męża, pomagała w ich wychowaniu, gdy były małe to i więź silniejsza. Nasza córka nie jest dla niej aż tak istotna, mój mąż też gorszego gatunku dziecko.
Moi rodzice zawsze byli egoistami i ani ja ani moje dzieci,dzieci mojej siostry-nikt sie nie liczy.Ale ja daje im tyle miłosci, ze wystarczy za wszystkich.O jakis prezentach,to wogóle mozna pomarzyć.
Dziadkowie mojej córki w ogóle się nią nie interesują,nie mówię o pieniądzach czy prezentach ale o jakiejkolwiek rozmowie,telefonie czy czymkolwiek, żyją w swoim własnym świecie i tyle.my rodzice dajemy jej tyle miłości ile możemy ale widzi jakie są relacje rówieśników z dziadkami i często jej po prostu przykro.a powodem tej ignorancji dziadków jest alkohol.
A ja myślę, że się mylisz. To dziadkowie są dorośli i to oni mają dawać przykład dzieciom (wnukom), a nie wnuki dziadkom (cytuję: To zależy też trochę od tego, co wnuki dają babciom i dziadkom). Niestety często tak jest, że wnuki są traktowane gorzej lub lepiej przez pryzmat sympatii lub animozji dotyczących ich rodziców (synów, córek, synowych, zięciów). Duża rola rodziców w tym, czy pozwolą sobie na te różnice w traktowaniu. Niesprawiedliwość powinna być od razu dyskutowana w rodzinach. Niestety często właśnie tak jest, że urazy przenoszone są z dzieci na wnuki.
Moje dziecko usłyszało od pseudo babci, że go nienawidzi. Po raz pierwszy zrozumiałam dlaczego dzieci oddają rodziców do domów starców. Teraz zakazuje kontaktów i mój szacunek do własnej matki legł w gruzach. Nie mam dla niej litości, współczucia i empatii. Jest mi obojętna i jej los jest w jej rękach. Pomocy od nas nie dostanie. Gdyby moje dziecko chciało jej w przyszłości pomóc- nie pozwolę. Babcie nie zdają sobie sprawy,że one się starzeją, wnuki rosną, a karty życia bardzo szybko się odwracają.
a moj syn usłyszał od swojej babci ze cytuje,, bede z toba rozmawiac jak bedziesz dorosły bo narazie nie ma o czym,,,,bylo to w mojej obecnosci, poprosilam syna aby poszedl do siebie i ptyam babcie czemu tak powiedziala a ona na to ze nie kubi ludzi, nie lubi dzieci bo o czym ona ma z nim dyskutowac, wiec skoro mama ludzi nie lubi a my ludzmi jestesmy, skoro nie ma o czym rozmawiac to pozegnajmy sie ale bez słow po co mame denerwowac,,,,,i wyszła nie odzywa sie nie kontaktuje,,,,,,dziwny człowiek bardzo
moja tesciowa zawsze uwielbiała córkę i jej dzieci ,wszystko im kupowała ,a moim nic,bo to dzieci syna.Gdy złamała nogę ,to nie poszła do córki tylko do synowej ,by się nią opiekowała.Było też tak ,że kiedyś niosła dzieciom córki wędlinę lecz córka chciała ją oblać gorącą wodą bo akurat kłóciła się ze swoim meżem,a na dodatek usłyszała wynoś mi się Niestety mimo różnych upokorzeń zapisała córce cały majątek ta i tak oddała ją do zolu,bo już nic nie miała.Ot taki jest los naiwnych rodziców.
Masz rację, że różne żale są przenoszone w rodzinach na kolejne pokolenia. Ale uważam, że dziadkom też się coś należy od wnuków - milszy jest ten, co pomaga, opiekuje się i porozmawia, a nie ten, co warczy na staruszków i daje odczuć im ich starość i niedołęstwo. Pewnie to też zależy od rodziców i wychowania .
A ja wam powiem, że bywa i tak z tym iż ci co okazują szacunek i chcą pomóc komuś są odpychani, a ci co słaby z nimi jest kontakt są dobrzy i im się zapisuje majątki.
Zgadzam się całkowicie z tą wypowiedzią. Ja zawsze byłam uległa, grzeczna i dobra, pomagałam rodzicom, jak byłam starsza to ja sprzątałam cały dom, gotowałam dla wszystkich, prasowałam itd. Moja siostra od kiedy przyszła na świat tylko krzyczała. Zawsze miała postawę roszczeniową, wszystko się jej należało. Pomimo tego, to ona zawsze była lepsza, każdy jej ustępował, miała co chciała. Jednak było minęło. Żalu nie mam. Kiedy jednak teraz widzę, że i moje dzieci są mniej ważne, to jest mi tak bardzo przykro. Wystarczy, że babcia i dziadek zobaczą dzieci siostry, to już im się usta same śmieją, czułość pojawia na twarzy. Na moje dzieci nigdy tak nie patrzą, wręcz je ignorują. Mamy z siostrą młodsze dzieci w tym samym wieku, więc jest to szczególnie widoczne. Dziadkowie rozpływają się nad mądrością wnuczki, a ona w porównaniu z moją córką nie wie nic i nic nie umie. Moja córeczka już od dawna nie nosi pieluch, ale kiedy od siostry dziecko przestało nosić dużo, dużo później, to mało się babcia nie rozpłynęła i cała okolica wiedziała. I tak jest w każdej sytuacji.
Czasem mam ochotę powiedzieć im co myślę, ale jestem za mało asertywna i wiem, że skończyłoby się to wielką kłótnią i to ja zostałabym tą złą.
Pomijam fakt, że moja mama potrafi nakupić rzeczy tylko dla dzieci siostry, a moje nie dostają nic.
Zdaję sobie sprawę z tego, że można kochać jedne wnuki bardziej od drugich, ale myślę, że mądrzy dziadkowie powinni postarać się, aby nie okazywać tego.
Ja jako najmłodsza jestem najniżej traktowana. Chociaż to ja wszystko robie w domu i za nic jestem. A starsza siostra cud radości. Chociaż wcale nic nie robi. bo już się wypracowała to nie musi teraz nic robić.Śmiech na sali. No cóż wina mojej matki egoistki...
Myślę że przesadzacie. U nas nie ma takich problemów, wszystkie dzieci i wnuki traktowane są jednakowo i nie wyobrażam sobie inaczej.
Szkoda słów. Ja nigdzie nie pracuję jestem w domu.Można tak powiedzieć że z matką jestem. A moja siostra siedzi we Włoszech tam zarabia i to ona pobiera opiekę na matkę, pieniążki idą na konto siostry 520 zł co miesiąc. Czy nie mogłabym ja pobierać? To ja opiekuje się matką. A matka ma pierwszą grupę. Tak obie po kryjomu ustaliły. Trzeba się z tym pogodzić...
kocham swoje wnuki, dzieci , zięcia i synową. Jestem szczęśliwa ,ale wszyscy staramy się żeby tak było. Całuski.
Najgorzej jak matka faworyzuje a takich jest mnóstwo. Babcię można zawsze olać, ale z matką trzeba żyć. Ja a domu byłam tylko nianią dla młodszej siostry. Jakaż to ona śliczna, jakie piękne oczy, jaka zdolna i takie tam zachwyty nad nią to była moja codzienność. Może w sumie teraz też dlatego tak uwielbia jej syna a moje córki w sumie moga nie istnieć. Zrobiła mi krzywdę, bo obniżyła moją samoocenę bardzo. Zawsze byłam tą brzydszą, mniej zdolną itd, choć z tymi zdolnościami to akurat było wielkie kłamstwo. Nie siostry wina, wiem, ale do dziś nie umiem na nią patrzeć z miłością. Toleruję ją, ale wolę widywać jak najrzadziej.
