Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Kasprowicz Jan

Rzadko na moich wargach

Rzadko na moich wargach -

Niech dziś to warga ma wyzna -

Jawi się krwią przepojony,

Najdroższy wyraz: Ojczyzna.

Widziałem, jak się na rynkach

Gromadzą kupczykowie,

Licytujący się wzajem,

Kto Ją najgłośniej wypowie.

Widziałem, jak między ludźmi

Ten się urządza najtaniej,

Jak poklask zdobywa i rentę,

Kto krzyczy, iż żyje dla Niej.

Widziałem, jak do Jej kolan -

Wstręt dotąd serce me czuje -

Z pokłonem się cisną i radą

Najpospolitsi szuje.

Widziałem rozliczne tłumy

Z pustą, leniwą duszą,

Jak dźwiękiem orkiestry świątecznej

Resztki sumienia głuszą.

Sztandary i proporczyki,

Przemowy i procesyje,

Oto jest treść Majestatu,

Który w niewielu żyje.

Więc się nie dziwcie - ktoś może

Choć milczkiem słuszność mi przyzna -

Ze na mych wargach tak rzadko

Jawi się wyraz: Ojczyzna.

Lecz brat mój najbliższy i siostra,

W tak czarnych żałobach ninie,

Ci widzą, że chowam tę świętość

W najgłębszej serca głębinie.

Ta siostra najbliższa i brat ten,

Wybrani spomiędzy rzeszy,

Ci znają drogi, którymi

Moja Wybrana spieszy.

Krwawnikiem zarosłe ich brzegi,

Łopianem i podbiałami:

Śpieszę z Nią razem, topole

Ślą swe westchnienia za nami.

Przystajem na cichych mogiłach,

Słuchamy, azali z ich wnętrza

Taki się głos nie odezwie,

Jakaś nadzieja najświętsza.

Zboża się złocą dojrzało,

A tam już widzimy żniwiarzy,

Ta dłoń swą na czoło mi kładzie

I razem o sprzętach marzy.

A potom, podniósłszy głowę

Do dalszej wstając podróży,

Woła: "Miej radość w duszy,

Bo tylko radość nie nuży.

Podporą ci będzie i brzaskiem

Ta ziemia tak bujna, tak żyzna,

Nią ci Ja jestem na zawsze

Twa ukochana Ojczyzna".

Jakiś złośliwy złoczyńca

Pszeniczne podpala stogi,

U bram się wije niebieskich

W rozpaczy człowiek ubogi.

Jakaś mordercza zaraza

Z głodem zawiera przymierze,

Na przepełnionych cmentarzach

Krzyże się wznoszą świeże.

Jakoweś głuche tętenty

Wskroś przeszywają powietrze,

Kłębią się gęste chmurzyska,

Czyjaż to ręka je zetrze?

Jakaś olbrzymia rzeka

Wezbrała krwią i rozlewa

W krąg purpurowe swe nurty,

Zabiera domy i drzewa.

Jakoweś idą pomruki -

Drży niepoznana puszcza,

Dęby się groźne ozwały,

Cóż to za moc je poduszcza?

A nad tą dolą - niedolą

Poranna nieci się zorza,

Na pieśń mą, Ojczyzny pełną

Spływa promienność jej Boża.

W mej pieśni, bogatej czy biednej -

Przyzna mi ktoś lub nie przyzna -

Żyje, tak rzadka na wargach,

Moja najdroższa Ojczyzna.