Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

"Nosząc syntetyczną maskę, osoba filtruje powietrze przez materiał syntetyczny, który odgazowuje składniki pochodzenia petrochemicznego, z których większość ich jest wykonana. Zamaskowany osobnik wdycha następnie te toksyczne chemikalia. Wiele osób ma już różne choroby układu oddechowego lub wrażliwość chemiczną, więc nałożenie maski jest najgorszą rzeczą, jaką można zrobić. To samo dotyczy osób, które są stosunkowo zdrowe, ale mają np. problemy z oddychaniem lub alergie. W przypadku nowej maski, która jest umieszczona tuż nad ustami i nosem, te unoszące się w powietrzu chemikalia przechodzą bezpośrednio do dróg oddechowych. Dlatego pracowników należy oszczędzić tej błędnej praktyki. Przepełnienie płuc toksyczną substancją chemiczną może wywołać zaburzenia oddychania prowadzącego do umieszczenia pacjenta pod respiratorem, czego należy unikać.

Z każdym wdechem chora osoba pochłania również część wydychanego właśnie dwutlenku węgla. Zamiast wdychać świeże, czyste powietrze pełne tlenu, maska zmniejsza pobór tlenu i zastępuje je odpadowym produktem oddechowym – dwutlenkiem węgla. Subtelnie obniżając w ten sposób poziom tlenu, pozbawiamy się najsilniejszego środka leczącego choroby układu oddechowego – tlenu cząsteczkowego (O2). Co więcej, nawet niewielki wzrost poziomu dwutlenku węgla w krwioobiegu może przyczyniać się do niepokoju i nerwowości, a także powodować bóle głowy, zawroty głowy i zmęczenie. Nawet po krótkim noszeniu maski staje się ona brudna. Im bardziej zanieczyszczone jest powietrze wewnętrzne i / lub zewnętrzne, tym szybciej maskazostanie zanieczyszczona. Maska nie tylko przechwytuje cząsteczki stałe i zanieczyszczenia chemiczne z otaczającego powietrza, ale ich gromadzenie się w ciągu dnia dodatkowo utrudnia konieczny do życia proces oddychania.

Dlatego im dłużej maska jest noszona w zanieczyszczonym środowisku, tym staje się bardziej brudna i bardziej zanieczyszczona. Wystarczy przyjrzeć się filtrowi powietrza w domu lub garażu, jeśli chcemy zobaczyć, co się dzieje z dobrze znoszoną maską (aczkolwiek na znacznie mniejszą skalę). Teraz dodajmy do tej mieszanki ciągły kaszel i kichanie oraz plucie flegmy i śluzu. To, co nieuchronnie rozwinie się u nas po noszeniu takiej maski, to najgorszy scenariusz, który może rozwinąć naprawdę śmiertelne choroby.

Stres może obniżyć odporność. Zakrywanie twarzy zakłócające oddychanie może zwiększyć stres. Kortyzol jest hormonem ściśle związanym ze stresem. Działa jako kluczowy gracz w reakcji organizmu na stres i odgrywa istotną rolę w funkcjonowaniu organizmu, jest wydzielany przez nadnercza. Ale wysoki i utrzymujący się poziom kortyzolu we krwi u osób zestresowanych strachem przed COVID-19 może wywołać poważne problemy zdrowotne. Wykazano, że wyższe i dłuższe poziomy kortyzolu we krwi (takie jak związane z przewlekłym stresem) mają negatywne skutki, takie jak upośledzenie zdolności poznawczych, tłumienie funkcji tarczycy, brak równowagi cukru we krwi, taki jak hiperglikemia, zmniejszona gęstość kości, zmniejszenie tkanki mięśniowej, wyższe ciśnienie krwi, obniżona odporność i reakcje zapalne w ciele, spowolnione gojenie się ran i inne konsekwencje zdrowotne. Poza tym każdy, kto kiedykolwiek nosił ciasną, drapiącą, syntetyczną maskę na twarzy, wie, że czuje się tak niekomfortowo, że chce ją zdjąć zaraz po założeniu. I im dłużej jesteśmy zmuszeni do noszenia maski, tym bardziej przygnębiające staje się całe to doświadczenie. To niepokojące doświadczenie jest przygnębiające fizycznie z wszystkich powodów wyjaśnionych powyżej, ale może również stać się toksyczne emocjonalnie. Im dłużej maska jest noszona w ciągu dnia, tym bardziej jest to denerwujące i jednocześnie stresujące staje się samo wychodzenie gdziekolwiek. Ktokolwiek wydał oficjalną „radę” noszenia maski w sposób przyjęty w całym kraju, dokonał na społeczeństwu ogromnej krzywdy. Zdrowy rozsądek nakazuje jej zdjęcie i wyrzucenie do kosza! Ktoś wprowadzając nową politykę krajową naraził Naród na zbiorową utratę zdrowia. Osoby odpowiedzialne za tę bardzo złą radę dotyczącą masek stworzyły toksyczną kulturę koronawirusa, w której osoby noszące maskę patrzą na tych, którzy nie zakładają masek na twarz, jak na niebezpiecznych nonkonformistów, którzy w jakiś sposób zagrażają ich zdrowiu. W ten sposób noszenie maski szybko staje się zapalnikiem dzielącym Naród Polski. To z pewnością nie pomaga procesowi uzdrawiania – tak fizycznego, jak i psychicznego, którego wielu bardzo potrzebuje nie od dzisiaj.

Przemoc psychiczna, zwana też szantażem psychicznym, jest to technika manipulacji, mająca na celu wpłynięcie na uczucia i emocje drugiej osoby w celu wymuszenia na niej określonego zachowania. Sprawcy używają go świadomie, z reguły wobec osób, których reakcję są w stanie przewidzieć. Szantaż ma na celu wymuszenie uległości, wywołuje cierpienie ofiar, ulegających presji. Może stanowić jeden z elementów uporczywego nękania (stalkingu). Stosowanie przemocy psychicznej obserwuje się często u osób z zaburzeniem osobowości typu borderline (Eugenia Mandal, Makiawelizm i taktyki manipulacji podejmowane przez pacjentów z zaburzeniem osobowości typu borderline w życiu codziennym i podczas terapii, „Psychiatria Polska” (IV), 2013.). Ofiary przemocy psychicznej są narażone na silny stres, któremu towarzyszy poczucie lęku, zobowiązania i winy, co ma destrukcyjny wpływ na ofiary i może wiązać się z konsekwencjami takimi jak obniżona pewność siebie, zawstydzenie, obniżony szacunek do samego siebie, złość i wytrącenie z równowagi, poczucie zagrożenia, strach, poczucie winy, wyrzuty sumienia, bezradność.

Nadmieniam, że faszyzm jest to doktryna polityczna powstała w okresie międzywojennym we Włoszech, sprzeciwiająca się demokracji parlamentarnej, głosząca totalitarne silne przywództwo, terror państwowy. Partia faszystowska nie licząc się z zasadami demokracji faktycznie rządziła. Funkcjonariusze partii pełnili jednocześnie funkcje państwowe, ograniczone zostały swobody obywatelskie. W mojej ocenie dokładnie tak samo próbuje działać obecny Rząd i przedstawiciele Prawa i Sprawiedliwości. Jest to oczywiście wykroczenie poza normę z art. 13 Konstytucji RP, który stanowi, iż Zakazane jest istnienie partii politycznych i innych organizacji odwołujących się w swoich programach do totalitarnych metod i praktyk działania nazizmu, faszyzmu i komunizmu, a także tych, których program lub działalność zakłada lub dopuszcza nienawiść rasową i narodowościową, stosowanie przemocy w celu zdobycia władzy lub wpływu na politykę państwa albo przewiduje utajnienie struktur lub członkostwa. Zaś osoba, która usiłuje wymusić przestrzeganie rozporządzeń w zakresie wykraczającym poza granice ustawowe i noszące znamiona usiłowania zaprowadzenia w Polsce ustroju zakazanego konstytucyjnie, popełnia przestępstwo z art. 256 § 1 k.k. zgodnie z którym Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa (…) podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Faszyzm swoją najbardziej klasyczną postać uzyskał w Niemczech i we Włoszech. Pierwszym wodzem faszystowskim był Benito Mussolini, założyciel Fasci Italiani di Combattimento, duce i dyktator partii Włoch, autor Doktryny Faszyzmu. Najbardziej brutalną postać uzyskał faszyzm w Niemczech, a tamtejsza ideologia znana jest jako nazizm lub hitleryzm. Przywódcą narodowego socjalizmu w Niemczech był Adolf Hitler, do 1933 roku szef partii NSDAP (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei). Wówczas, po zwycięstwach wyborczych, powołany na stanowisko kanclerza Rzeszy, w rok później został prezydentem, mianował się później wodzem i szefem rządu - Der Führer und Reichskanzler.

Najpełniej zjawisko faszyzmu poznać poprzez wymienienie jego podstawowych cech. A. Sylwestrzak (Historia doktryn politycznych i prawnych, Wydawnictwa Prawnicze PWN, Warszawa 1997, s. 448) uważa, że Ustrój faszystowski opiera się na dyktaturze „wodza” jako szefa partii i państwa. Przypisuje się jego osobowości cechy charyzmatyczne; rozkazy wodza są niekwestionowane, stąd i nieprzejednana postawa antyparlamentarna faszystów, związana z unicestwieniem jakiejkolwiek opozycji. Postawa faszystowska wyzwala agresję względem innych, racjonalizowaną dochodzeniem „słusznych” czy „życiowych” praw, co prowadzi do skrajnego totalitaryzmu państwowo-partyjnego, podporządkowując społeczeństwo wertykalnemu systemowi władzy. Jeden charyzmatyczny wódz, jedna monopolistyczna partia, nierozerwalnie związana z aparatem państwowym w całej rozciągłości jej podporządkowanym, i naród oddany wierze w słuszność celów nakreślonych przez wodza.

Zasadą wewnętrznej polityki faszyzmu jest utrzymanie społeczeństwa w ciągłym zastraszeniu z zastosowaniem techniki socjomanipulacyjnej dozowania strachu i „napinania struny” w nastrojach społecznych. Podbudową jest pogarda dla praw jednostki oraz ogólnie pojmowanej praworządności, stającej się przeszkodą w osiąganiu bieżących celów. Stąd i wola „wodza” czy też jego marionetek staje się zasadniczą wytyczną działania, prowadząc do sterroryzowania społeczeństwa.

Adolf Hitler miał swojego wiernego pomocnika – Heinricha Himmlera, zwanego psem gończym Europy. Obydwaj ponoszą odpowiedzialność za rzeź od piętnastu do dwudziestu milionów nieuzbrojonych i bezsilnych ludzi. K. J. Burckhardt (1960) opisał go słowami Himmler wywierał wrażenie tajemniczego podwładnego (Subalternität), drobiazgowo skrupulatnego, nieludzko metodycznego, jakby po części był automatem. W opisie tym zawiera się większość istotnych elementów sadyzmu analno-tezauryzatorskiego charakteryzujących osobowości autorytarno-totalitarnego. Podobnie u Mateusza Morawieckiego widać wyraźne podporządkowanie, podwładne nastawienie wobec „wodza” partii Prawo i Sprawiedliwość, jego nieludzką biurokratyczną skrupulatność i metodyczność, skrajnie odczłowieczonego biurokraty, który nie zauważa własnej hipokryzji wprowadzając Narodowi Polskiemu ustrój, przed jakim jego przodków uratowali właśnie Polacy.

Faszyzm posługuje się strachem, bo Niekiedy łatwiej uwierzyć w kłamstwa niż w prawdę (B. Herbert i K. J. Anderson, Diuna, ód Atrydów), a Zaufanie niewinnych jest najpotężniejszą bronią łgarzy (S. King). Siła strachu, jaką posługuje się faszyzm, nakazuje zwrócić uwagę w stronę psychologicznych motywacji, przyświecającej propagandzie stosowanej w propagandzie politycznej. J. Lennon słusznie zauważył, że Społeczeństwem rządzą szaleni ludzie powodowani szalonymi motywami. Rządzą nami maniacy, zmierzający do maniakalnych celów (…) Właśnie na tym polega szaleństwo. Psychoanaliza osobowości Adolfa Hitlera (E. Fromm, Anatomia ludzkiej destrukcyjności, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań, 1999) wykonana przez Ericha Fromma pozwala zakwalifikować go jako kliniczny przypadek nekrofila o cechach zbieżnych z osobowością dyssocjalną oznaczoną w International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems – 10 numerem F60.2 i zdefiniowaną jako Zaburzenia osobowości charakteryzujące się lekceważeniem zobowiązań społecznych i bezduszne niekonsekerniczne dla uczuć innych. Istnieje rażąca rozbieżność między zachowaniem a obowiązującymi normami społecznymi. Zachowanie nie jest łatwo modyfikowalne przez niekorzystne doświadczenia, w tym karę. Istnieje niska tolerancja dla frustracji i niski próg wyładowania agresji, w tym przemocy; istnieje tendencja do obwiniania innych lub oferowania wiarygodnych racjonalizacji zachowania doprowadzanego pacjenta do konfliktu ze społeczeństwem.

Osobowość dyssocjalna obejmuje m. in. psychopatię pierwotną (prawdziwą). Jak słusznie zauważył E. Kretschmer, Psychopaci istnieją zawsze, ale w czasach chłodniejszych my bywamy ich sędziami, a w czasach gorących oni panują nad nami. K. A. Kiehl (The psychopath whisperer: The science of those without conscience) potwierdza, że (…) co 47 sekund rodzi się psychopata. Objawy zaburzenia osobowości psychopatycznej dokonane przez R. D. Hare’a to nieliczenie się z normami społecznymi, z uczuciami innych osób, lekceważenie zobowiązań społecznych, trudność w utrzymaniu stałych związków z innymi, łatwość reagowania agresją i gwałtownymi zachowaniami nieadekwatnymi do sytuacji, brak zdolności do przeżywania poczucia winy i niewrażliwość na stosowane kary, skłonność do obwiniania innych jako jedyny sposób wyjaśnienia własnego zachowania. Zamiast podejmować bezowocne wysiłki dostosowania się do beznadziejnej sytuacji – schodzić z drogi, godzić się z losem, zatracać własną tożsamość – lepiej jest uznać, że dla naszego fizycznego i emocjonalnego przetrwania powinniśmy przejść do ofensywy i przejąć kontrolę nad własnym życiem.

Co pozwoliło zaprowadzić faszyzację państwa poprzez pandemię strachu, jaką mamy obecnie w Polsce? H. B. Braiker stwierdził Jeśli jesteś łasy na pochlebstwa, łatwo cię kontrolować, jak każdego głupka. Manipulator musi zrobić dwa kroki: dać ci to, czego pragniesz, a później zagrozić, że ci to odbierze. Każdy diler narkotykowy tak robi. Prawo i Sprawiedliwość po dojściu do władzy wprowadziła programy socjalne dla zadowolenia społeczeństwa. Dlatego tylko garstka protestowała, gdy w niekonstytucyjny sposób zmieniano osobę na stanowisku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Było to niezwykle istotne posunięcie dla zaprowadzenia ustroju faszystowskiego, bowiem Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego jest jednocześnie Przewodniczącym Trybunału Stanu. Wątpliwa jest wiara w rzetelność osądzenia przez taką osobę polityków, dzięki którym otrzymała swoje stanowisko. Większość jednak – nakarmiona programami socjalnymi – nie protestowała. Ludzie, którzy chcą tobą manipulować, nie powiedzą ci, czego nie dostrzegasz. Będą wykorzystywać twoje słabe punkty dla własnych korzyści (A. Habtewold).

Przyczyną przestępczego zachowania sprawcy może być pasja wyładowywania na osobie trzeciej frustracji wynikających z nieskutecznego zaspokojenia swoich potrzeb libidalno-seksualnych poprzez narcystyczno-sadystyczne postępowanie wobec osób trzecich. Dopuszczenie dowodu z opinii lekarza biegłego psychiatry pozwoli ustalić, czy przyczyną naruszeń norm prawnych jest stan zdrowia psychicznego sprawcy. Być może zasadne jest poddanie go leczeniu psychiatrycznemu. Podejrzenie o zaburzenia psychiczne jest zasadne, ponieważ człowiek w pełni zdrowy psychicznie nie dokonuje czynów antyspołecznych i nie kieruje się agresją złośliwą.

Wstęp Kodeks karny w rozdziale XXIV zawiera przestępstwa przeciwko wolności sumienia i wyznania. Wiarą ofiary jest wiara w prawo Rzeczypospolitej Polskiej. Zakaz dyskryminacji religijnej odnosi się do wymogu równego traktowania wszystkich ludzi bez względu na ich przekonania religijne lub światopogląd. Zakaz dyskryminacji obejmuje wszystkie dziedziny życia. Powyższy zakaz stosowania dyskryminacji religijnej wynika z ustaw krajowych oraz aktów międzynarodowych. W literaturze prawniczej omawiane przestępstwo nazywa się przestępstwem dyskryminacji wyznaniowej, dyskryminacji religijnej, lub przestępstwem dyskryminacyjnym. Pojawiają się również głosy, że stosowane nazewnictwo nie jest trafne, gdyż przestępstwo sankcjonuje zachowania polegające na pozbawieniu praw człowieka. Przekonania religijne stanowią jedno z cenniejszych dóbr człowieka. Mają one niewątpliwie wpływ na system wartości przyjęty przez człowieka. Stanowią fundament ludzkiego działania, stąd wynika obowiązek ich ochrony. Obowiązek dotyczy zarówno przekonań osób wierzących jak i niewierzących. Prawo karne zwalcza takie zachowania.

Celem zapoznania się z przestępstwem dyskryminacji religijnej należy przeanalizować jego znamiona. Znamiona dotyczą różnych elementów struktury przestępstwa, między innymi: podmiotu przestępstwa, strony podmiotowej, przedmiotu ochrony i strony przedmiotowej. Przestępstwo z art. 194 k.k. stanowi przestępstwo powszechne. Sprawcą może być każdy człowiek, który osiągnął wiek określony w ustawie i jest poczytalny. Podmiot przestępstwa z art. 194 k. k. określony jest za pomocą zaimka „kto”. Użyty zaimek wskazuje, że nie występuje tu indywidualizacja podmiotu. Odpowiedzialność karną poniesie sprawca niezależnie od przynależności do określonego stanu, stosunku do religii, związku z osobą pokrzywdzoną. Podmiot dyskryminujący musi mieć świadomość tego, że jego działanie ogranicza człowieka w przysługujących mu prawach. Sprawca kieruje się motywem. Aby można było przypisać komuś popełnienie tego przestępstwa należy udowodnić motyw, czyli wykazać, że podmiot przestępstwa chciał ograniczyć w prawach pokrzywdzonego. W praktyce pojawiają się problemy przy dowodzeniu takiego zamiaru. Sprawca ukrywa niejednokrotnie motyw, którym się kieruje, zaś przedmiotem ochrony prawnej omawianego przestępstwa jest wolność sumienia i religii. Źródłem owej wolności jest godność osoby ludzkiej. Istotę wolności upatruje się w swobodzie posiadania określonych poglądów i wierzeń o charakterze religijnym, oraz posiadania światopoglądu i aktywnego praktykowania religii.

Ograniczenie z art. 194 k.k. odnosi się wszelkiego rodzaju praw zagwarantowanych przez Konstytucję, akty prawa międzynarodowego, ustawy i inne akty prawne, a także przez prawo zwyczajowe, prawa polityczne, socjalne, gospodarcze. Przestępstwo dyskryminacji religijnej może przybierać zarówno formę działania i zaniechania, których skutkiem jest ograniczenie pokrzywdzonego w możliwości korzystania z przysługujących mu praw. Użyty zwrot „ogranicza” wskazuje na możliwość popełnienia tego przestępstwa w obydwu formach. Zgodnie z art. 194 karze podlega ten kto ogranicza człowieka w jego prawach, jednakże nie oznacza to, że naruszenie praw należy tylko ograniczyć do pojedynczej osoby. Nie można tu stosować wykładni zawężającej, gdyż prowadzi to do powstania luki w prawie. Bezkarna pozostaje w takim przypadku dyskryminacja zbiorowości. Poszerzenie zastosowania tego przepisu do zbiorowości jest wynikiem dokonania dopuszczalnej interpretacji. Nie narusza to także zakazu analogii, gdyż przepis ten nie zawiera wyraźnie sformułowania odnoszącego się do jednostki. Zakaz dyskryminacji religijnej dotyczy również zbiorowości. Przestępstwo z art. 194 jest przestępstwem skutkowym (materialnym). Skutkiem jest ograniczenie lub pozbawienie przysługujących człowiekowi praw m. in. z art. 31. ust. 1. K RP.

Na koniec powyższych rozważań należy zwrócić uwagę na potrzebę istnienia przepisu obejmującego dyskryminację religijną. Przepisu dotyczącego dyskryminacji religijnej nie znał Kodeks karny z 1932 r. oraz ustawodawstwo karne państw Europy Zachodniej. Dopiero doświadczenia holokaustu przeprowadzone przez nazistów niemieckich i ich kolaborantów zwróciły uwagę na konieczność jej usankcjonowania. Przepis, który chroni przed zmuszeniem innej osoby do określonego działania przez użycie przemocy i groźby, a które może prowadzić do ograniczenia praw człowieka, jest art. 191 k.k. Funkcjonariusz publiczny może doprowadzić do ograniczenia człowieka w jego prawach poprzez przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków (art. 231 § 1 i 2 k.k.).

Dyskryminacji religijnej nie cechuje niska szkodliwość społeczna. Każdy przypadek należy rozpatrywać oddzielnie, gdyż dyskryminacja może przybierać okrutne formy. Na przykład wymuszanie zakrywania ust i nosa gdy nie ma wprowadzonych ku temu przepisów zgodnych z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Żyjemy w Polsce, a nie w III Rzeszy Adolfa Hitlera. Ograniczanie praw i wolności w inny sposób niż przewidziany w Konstytucji RP, nie będzie tolerowane ani przestrzegane. Będzie zwalczane wszelkimi legalnymi sposobami, aby Jarosław Kaczyński i Prawo i Sprawiedliwość zrozumieli, że Naród Polski nigdy nie ugnie się pod butem niezgodnych z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej praktyk sprawowania władzy. Polaków nie złamała NSDAP. Polaków nie złamała PZPR. Polaków nie złamią też kolidujące z Konstytucją RP przepisy rozporządzeń wydanych przez Radę Ministrów złożoną z członków Prawa i Sprawiedliwości.

Zaznaczam, że forma sprawowania władzy przez Radę Ministrów wpisuje się z definicję ustrojów niedemokratycznych zakazanych przez art. 13 Konstytucji RP, który stanowi, iż Zakazane jest istnienie partii politycznych (…) których (…) działalność zakłada lub dopuszcza (...) stosowanie przemocy w celu zdobycia władzy lub wpływu na politykę państwa (...).Osoba, która znęca się w celu wymuszania na nim zasłaniania ust i nosa w myśl niekonstytucyjnych rozporządzeń, promuje ustrój zakazany w art. 13 Konstytucji RP, co wyczerpuje znamiona zbiegu kumulatywnego przestępstw z art. 160 § k.k. w zbiegu z art. 191 § 1 k.k., 194 k.k., art. 207 § 1a k.k. i art. 256 § 1 k.k. Wprowadzone przez Radę Ministrów przepisy kolidujące z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, więc każdy, kto próbuje wymusić podporządkowanie się im, popełnia zbieg kumulatywny przestępstw z art. art. 160 § 1 k.k., art. 191 § 1 k.k., 194 k.k., art. 231 § 1a k.k. i art. 256 § 1 k.k. Każdy, kto się temu przeciwstawia w imię walki przeciwko ustrojowi zakazanemu przez art. 13 Konstytucji RP, nie jest przestępcą, lecz Patriotą. Bowiem gdzie bezprawie staje się prawem, opór staje się obowiązkiem."