Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

"Stocznię sprzedano w październiku 2007 r. Unia Europejska prowadziła postępowanie w sprawie pomocy publicznej dla stoczni i wymagała scenariusza zmian w przemyśle okrętowym. Mówiąc wprost chodziło o prywatyzację stoczni w Gdańsku, Gdyni, Szczecinie.

Ale postępowanie nie wzięło się z powietrza. Polski stocznie źle znosiły cykle koniunkturalne, nie było wizji polityki przemysłowej. Stagnacja technologiczna odbijała się na jakości pracy i jakości produktów. A jednocześnie stocznie korzystały z gwarancji rządowych na budowane jednostki. Te gwarancje traktowano jako pomoc publiczną, którą kwestionowała Unia (mimo, że faktycznie gwarancji nie wykorzystano, były jednak udzielane). I te gwarancje były solą w unijnym oku.

Szukano więc „na siłę” inwestora i PiS takiego znalazł – był nim ukraiński konglomerat przemysłowy Siegieja Taruty. Teoretycznie wyglądało to nieźle – wraz z planami zakupu przez oligarchę huty, rysowała się wizja co najmniej grupy przemysłowej. Jednak realnie Taruta był słabym inwestorem. Ale jakimś był. Stocznie – Gdynia i Szczecin nie miały żadnego inwestora i upadły. Ale słaby Taruta Gdańska nie uratował, raczej wprowadził w stan wegetacji.

Umowę na Gdańsk podpisano jesienią. Był październik 2007 r. Chwilę później rządziła już koalicja PO-PSL. I przez kolejne lata ten rząd nie wyegzekwował realizacji deklaracji inwestora. Nie było przełomowego dokapitalizowania, nie było lawiny zleceń i zamówień. W efekcie słaby inwestor, zainwestował mniej niż się zobowiązał. A stocznia popadała w stagnację. Przełamania sytuacji szukano w próbach wyprzedaży majątku czy próbując sięgać po pomoc publiczną."

https://wei.org.pl/article/kto-sprzedal-stocznie-czyli-szydera-polityczna/