Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

YT: Play with Junk

03.01.2018 Bioresonance Therapy device MORA2 - what's inside? (PWJ79) | Urządzenie do terapii biorezonansowej MORA2 - co jest w środku? (PWJ79) https://www.youtube.com/watch?v=y4xSXwI-0cA

OPIS: Mam rzadkie urządzenie do rozbiórki. Urządzenie do terapii biorezonansowej o nazwie MORA2 z 1981 roku. Cena tego urządzenia wynosiła 15 000 USD, gdy było nowe. Zbudowano tylko niewielką ilość, a jeśli znajdziesz go w Internecie, nadal będzie kosztować do 5000 USD.

Moje urządzenie było zepsute, wyciągnięte ze śmietnika i sprzedane komuś, kto nie wiedział, co to jest. Myślę, że oboje zrobiliśmy dobry interes.

Moim zdaniem biorezonans to po prostu jakieś voodoo. Jedyną działającą zasadą jest wyciąganie pieniędzy z kieszeni ludzi. I nie jestem odosobniony w tym poglądzie. Niedawno przetłumaczyłem interesujący artykuł naukowy na temat biorezonansu z niemieckiego czasopisma medycznego „Allergo” (2019) na język angielski.

Napisz do mnie e-mail (adres w informacjach o kanale), a wyślę ci go. Dostępny jest niemiecki oryginał i angielskie tłumaczenie.

Przetestowali wiele urządzeń z prawdziwymi ludźmi, martwym ciałem i niegotowanym klopsem. Wyniki są druzgocące....

Żeby zbadać poziom natlenienia krwi (hemoglobiny) posługują się pulsoksymetrem. Dlaczego? Bo przyrząd do kalibracji drukarek nie jest w stanie tego zrobić, ale jest rzekomo w stanie zbadać zawartość minerałów i witamin w tkance.

-

Czy za pomocą urządzenia laboratoryjnego do spektrofotometrii można zbadać poziom pierwiastka magnezu we krwi?

ChatGPT powiedział:

Tak, za pomocą urządzenia laboratoryjnego do spektrofotometrii można zbadać poziom magnezu we krwi. Spektrofotometria to technika, która polega na pomiarze absorpcji światła przez próbkę w określonym zakresie długości fal. W przypadku magnezu, stosuje się metodę spektrofotometryczną opartą na reakcji magnezu z odpowiednimi reagentami chemicznymi, które tworzą kompleksy o charakterystycznych absorbujących właściwościach.

Aby zmierzyć poziom magnezu we krwi, próbkę krwi najpierw poddaje się odpowiedniej obróbce (np. przez rozdzielenie osocza), a następnie dodaje się odczynniki, które reagują z magnezem. Zmiana intensywności absorpcji światła w wyniku tej reakcji jest następnie mierzone za pomocą spektrofotometru. Odczyt na podstawie krzywej kalibracyjnej pozwala na określenie stężenia magnezu w próbce.

Warto zaznaczyć, że pomiar poziomu magnezu we krwi może również być realizowany innymi metodami analitycznymi, takimi jak analiza za pomocą atomowej spektrometrii emisyjnej z indukcyjnie sprzężoną plazmą (ICP-OES) lub spektrometrii mas z analizą plazmową (ICP-MS), które są bardziej precyzyjne w przypadku analizy pierwiastków w bardzo niskich stężeniach.

Powiedziałeś(-aś): Czy takie badanie spektrofotometryczne jest możliwe do wykonania bez dodawania reagentu do próbki?

ChatGPT powiedział:

W klasycznym badaniu spektrofotometrycznym, szczególnie w przypadku oznaczania magnezu we krwi, zazwyczaj konieczne jest dodanie reagentu, który tworzy z magnezem związek chemiczny (np. kompleks), który ma odpowiednią charakterystykę absorpcyjną w określonym zakresie długości fal. Magnez, jako pierwiastek metaliczny, sam w sobie nie ma silnych cech absorbujących światło w zakresie, który jest wykorzystywany w spektrofotometrii, dlatego reagent jest niezbędny, aby umożliwić dokładny pomiar.

Bez dodania reagentu, próba spektrofotometryczna mogłaby być znacznie trudniejsza, ponieważ wymagałaby to zastosowania innych metod, takich jak spektroskopia absorpcyjna atomowa (AAS), która jest w stanie bezpośrednio mierzyć stężenie magnezu w próbce bez potrzeby tworzenia złożonego związku chemicznego.

Dlatego w przypadku spektrofotometrii standardowej, badanie magnezu we krwi bez dodatku reagentów raczej nie jest możliwe, ponieważ reakcja z reagentem pozwala na wyraźniejsze, bardziej dokładne pomiary. Jednak są dostępne technologie, które pozwalają na oznaczanie magnezu w próbkach biologicznych bez konieczności stosowania takich reagentów, jak wspomniane AAS czy ICP-OES.

Powiedziałeś(-aś): A jak jest kiedy chcemy zbadać poziom różnych witamin, np. witamina C (kwas askorbinowy), witamina B12.

ChatGPT powiedział:

W przypadku oznaczania poziomu witamin, takich jak witamina C (kwas askorbinowy) czy witamina B12, techniki spektrofotometryczne mogą być używane, ale zazwyczaj wymagają one zastosowania odpowiednich reagentów. Przyjrzyjmy się, jak to wygląda w przypadku tych dwóch witamin:

1. Witamina C (kwas askorbinowy)

Witamina C jest zwykle badana spektrofotometrycznie, ale wymaga użycia reagentu. W jednym z popularnych podejść, kwas askorbinowy redukuje jon miedzi (Cu²⁺) do formy Cu⁺, a ten z kolei tworzy kompleks z innym odczynnikiem, który ma charakterystyczną barwę. Zmierzona absorpcja światła przez ten kompleks pozwala na określenie stężenia witaminy C w próbce. Warto dodać, że spektrofotometria z użyciem reagentów jest jedną z prostszych i tańszych metod, choć dostępne są także bardziej zaawansowane techniki, takie jak chromatografia cieczowa sprzężona z detektorem (HPLC), która również może służyć do oznaczania witaminy C w próbkach.

2. Witamina B12 (kobalamina)

Witamina B12 jest znacznie bardziej złożona do oznaczenia za pomocą spektrofotometrii. W tym przypadku także konieczne jest użycie reagentu, ponieważ witamina B12 sama w sobie nie ma silnych właściwości absorpcyjnych w zakresie UV-VIS, które są wykorzystywane w spektrofotometrii. Jednym z powszechnych podejść jest zastosowanie metody immunoenzymatycznej (ELISA), gdzie stosuje się przeciwciała specyficzne dla witaminy B12 lub metodę z użyciem chemiluminescencyjnego wykrywacza. Ta metoda nie jest klasyczną spektrofotometrią, ale stanowi przykład zastosowania reagentów do oznaczania witaminy B12.

Jednak w standardowych warunkach, dla precyzyjnych pomiarów witaminy B12, częściej stosuje się metodę chromatografii cieczowej sprzężonej z detektorem (HPLC), która jest bardziej specyficzna i dokładna w analizie witamin w próbkach biologicznych.

Podsumowanie:

- Witamina C (kwas askorbinowy) może być oznaczana spektrofotometrycznie, ale zazwyczaj wymaga zastosowania odpowiednich reagentów, które umożliwiają pomiar absorpcji światła przez powstałe kompleksy.

- Witamina B12 również wymaga użycia reagentów, jednak ze względu na jej specyficzną strukturę, techniki takie jak ELISA czy HPLC są częściej stosowane w analizach tej witaminy, a spektrofotometria jest rzadziej używana.

Zatem, podobnie jak w przypadku magnezu, dla wielu witamin spektrofotometria wymaga zastosowania reagentów, które umożliwiają pomiar, ponieważ same witaminy nie mają odpowiednich właściwości absorpcyjnych w szeroko stosowanych zakresach fal świetlnych.

Uzyskuj bardziej inteligentne odpowiedzi, przesyłaj pliki oraz obrazy i wiele więcej.

Zaloguj się

Zarejestruj się

Dołącz

Wyszukaj

Rozumuj

Głos

ChatGPT może popełniać błędy. Sprawdź ważne informacje.

https://kawkaje.pl/diagnostyka-so-check/

-

Jak się nazywa spektrofotometria, która nie mierzy światła pochłoniętego (spektroskopia absorpcyjna), tylko mierzy światło odbite od próbki?

ChatGPT powiedział:

Spektrofotometria, która mierzy światło odbite od próbki, nazywa się spektroskopia odbiciowa (ang. reflectance spectroscopy).

W tej metodzie mierzy się intensywność światła, które jest odbite od powierzchni próbki, zamiast światła, które zostało przez nią pochłonięte (jak ma to miejsce w spektroskopii absorpcyjnej). Spektroskopia odbiciowa jest często używana w analizie powierzchni ciał stałych, takich jak próbki biologiczne, materiały roślinne, gleba, czy też w analizie powierzchniowych właściwości materiałów.

W kontekście próbek biologicznych, jak np. skóra, zęby czy włosy, spektroskopia odbiciowa może być stosowana do badania zawartości różnych składników chemicznych na powierzchni próbki, w tym niektórych witamin czy minerałów, przy użyciu odpowiednich długości fal świetlnych.

Spektroskopia odbiciowa może przybierać różne formy, takie jak:

- Spektroskopia odbicia całkowitego wewnętrznego (ATR - Attenuated Total Reflectance) – popularna technika w chemii analitycznej, która pozwala na analizę powierzchni próbki bez konieczności jej rozpuszczania.

- Spektroskopia odbicia w kącie normalnym – metoda mierząca odbicie światła pod kątem prostym od powierzchni próbki.

Te techniki różnią się szczegółami, ale wszystkie opierają się na pomiarze światła odbitego od próbki, co odróżnia je od klasycznej spektroskopii absorpcyjnej.

Powiedziałeś(-aś): Podaj 3 linki do informacji naukowych na ten temat

ChatGPT powiedział: Oto trzy źródła naukowe dotyczące spektroskopii odbiciowej:

1. "Spektroskopia – Wikipedia, wolna encyklopedia": Artykuł ten zawiera ogólne informacje na temat różnych technik spektroskopowych, w tym spektroskopii odbiciowej.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Spektroskopia

2. "NAUKA I PRZEMYSŁ - metody spektroskopowe w praktyce": Monografia prezentuje zastosowanie różnych metod spektroskopowych, w tym spektroskopii odbiciowej, w praktyce naukowej i przemysłowej. ​

https://wydawnictwo.umcs.eu/js/elfinder/files/Ebook/NPMS_2022.pdf

3. "Zastosowanie spektroskopii w bliskiej podczerwieni (NIR) do analizy": Artykuł omawia wykorzystanie spektroskopii w bliskiej podczerwieni, w tym technik odbiciowych, w analizie chemicznej. ​

https://bibliotekanauki.pl/articles/273947.pdf

Te źródła dostarczają szczegółowych informacji na temat spektroskopii odbiciowej i jej zastosowań w analizie chemicznej.

Czy można zbadać poziom (ilość) żelaza we krwi lub tkance na wszystkich stopniach utlenienia za pomocą spektrofotometrii i jeśli tak napisz krok po kroku jak to się robi w laboratorium diagnostycznym?

ChatGPT powiedział:

Tak, można zbadać poziom żelaza we krwi lub w tkance za pomocą spektrofotometrii, ale proces ten zwykle dotyczy głównie żelaza w formie Fe²⁺ (żelazo II) i Fe³⁺ (żelazo III). W praktyce diagnostycznej, metoda ta jest stosowana do oznaczania całkowitego poziomu żelaza w surowicy, przy czym analizuje się głównie formę Fe³⁺, która po odpowiednich reakcjach chemicznych może zostać zmieniona w postać Fe²⁺, umożliwiając pomiar spektrofotometryczny.

Oto krok po kroku, jak to wygląda w laboratorium diagnostycznym:

1. Przygotowanie próbki:

-Pobranie krwi: Zwykle wykonuje się pobranie krwi z żyły pacjenta w celu analizy poziomu żelaza w surowicy (po oddzieleniu osocza lub surowicy od krwinek czerwonych).

-Przygotowanie próbki surowicy: Po pobraniu krwi, krew jest wirowana, aby oddzielić osocze od elementów morfotycznych (krwinek). Surowica lub osocze stanowi materiał do analizy.

2. Redukcja żelaza Fe³⁺ do Fe²⁺:

-W celu przeprowadzenia pomiaru spektrofotometrycznego, żelazo w postaci Fe³⁺ (które jest formą dominującą w surowicy) musi zostać zredukowane do Fe²⁺. Proces ten jest realizowany przez dodanie odpowiedniego reduktora chemicznego (np. kwasu askorbinowego lub kwasu cytrynowego).

-W praktyce, po dodaniu reduktora, Fe³⁺ jest redukowane do Fe²⁺, co umożliwia dalszy pomiar spektrofotometryczny.

3. Reakcja z odczynnikiem tworzącym kompleks:

-Aby umożliwić pomiar spektrofotometryczny, do próbki dodaje się odczynnik, który reaguje z Fe²⁺, tworząc kolorowy kompleks. Jednym z popularnych reagentów jest odczynnik ferrozyny, który tworzy intensywnie niebieski kompleks z żelazem w stanie Fe²⁺.

-W tym przypadku powstaje kompleks, którego intensywność barwy jest proporcjonalna do stężenia Fe²⁺ w próbce.

4. Pomiar absorbancji:

-Próbkę po dodaniu odczynnika umieszcza się w kuwestce i mierzy się jej absorbancję w określonym zakresie długości fal (często w zakresie 562 nm, ponieważ kompleks żelazo-ferrozyczny ma maksymalną absorpcję w tym zakresie).

-Absorbancja mierzy, jak bardzo światło jest pochłaniane przez próbkę. Im wyższa absorbancja, tym wyższe stężenie żelaza w próbce.

5. Porównanie z krzywą kalibracyjną:

-Aby określić stężenie żelaza w próbce, przygotowuje się krzywą kalibracyjną z zestawem standardów o znanym stężeniu żelaza. Krzywa ta pozwala na przeliczenie mierzonej absorbancji na rzeczywiste stężenie żelaza w próbce.

-Na podstawie pomiaru absorbancji próbki i porównania jej z krzywą kalibracyjną można obliczyć stężenie żelaza we krwi lub tkance.

6. Wynik analizy:

-Po obliczeniu wyników, poziom żelaza w próbce jest wyrażany w jednostkach takich jak µg/dl lub mmol/l.

-Wynik można interpretować w kontekście norm dla poziomu żelaza we krwi, które mogą się różnić w zależności od laboratorium, stanu zdrowia pacjenta i innych czynników.

Podsumowanie procesu:

-Przygotowanie próbki (surowica krwi)

-Redukcja Fe³⁺ do Fe²⁺

-Reakcja z odczynnikiem (np. ferrozyna)

-Pomiar absorbancji

-Obliczenie stężenia żelaza na podstawie krzywej kalibracyjnej

Warto pamiętać, że technika spektrofotometryczna jest stosunkowo łatwa i popularna w laboratoriach diagnostycznych do pomiaru poziomu żelaza w surowicy, ale nie pozwala na bezpośrednią analizę wszystkich stopni utlenienia żelaza, zwłaszcza w bardziej złożonych próbkach, takich jak tkanka. W przypadku bardziej zaawansowanej analizy, takich jak ocena żelaza w różnych stopniach utlenienia (np. Fe²⁺ i Fe³⁺), można zastosować inne metody, takie jak spektroskopia atomowa.

-

Jak obliczyć stopień utlenienia? Krok po kroku. Chemia #49 https://www.youtube.com/watch?v=hrMJabZDAJ4

-

Czy można zbadać poziom (ilość) żelaza we krwi lub tkance na wszystkich stopniach utlenienia za pomocą spektrofotometrii odbiciowej i jeśli tak napisz krok po kroku jak to się robi w laboratorium diagnostycznym? Chodzi o odbicie światła od skóry na dłoni, więc... ?

ChatGPT powiedział:

Odbiór światła od skóry dłoni w celu pomiaru poziomu żelaza w organizmie za pomocą spektrofotometrii odbiciowej (reflectance spectroscopy) jest koncepcją, która ma swoje ograniczenia, zwłaszcza gdy chodzi o dokładną analizę poziomu żelaza w różnych stopniach utlenienia, takich jak Fe²⁺ i Fe³⁺.

Spektrofotometria odbiciowa mierzy intensywność światła odbitego od powierzchni próbki (w tym przypadku skóry) i może dostarczyć ogólnych informacji o składzie chemicznym skóry, ale nie jest w stanie bezpośrednio analizować stężenia żelaza w różnych stopniach utlenienia w tak precyzyjny sposób, jak spektroskopia absorpcyjna, czy metody takie jak spektroskopia atomowa (AAS) lub chromatografia. Niemniej jednak, teoretycznie, technika spektrofotometrii odbiciowej może być stosowana do wykrywania zmian w zawartości żelaza w tkankach skóry, ale należy zaznaczyć, że takie podejście wymaga bardzo precyzyjnego kalibrowania i może nie być wystarczająco dokładne do rutynowej diagnostyki poziomu żelaza w organizmach.

Kroki, jak to mogłoby wyglądać w kontekście badań skórnych:

1. Przygotowanie próbki i ustawienie urządzenia:

-Pomiar skóry na dłoni: Próbka skóry (np. na dłoni) jest przygotowana do pomiaru. W tym przypadku, nie jest konieczne pobieranie próbek w tradycyjny sposób, jak ma to miejsce w przypadku analizy krwi. Używa się urządzenia, które naświetla powierzchnię skóry i rejestruje odbite światło.

-Ustawienie spektrofotometru odbiciowego: Spektrofotometr odbiciowy ustawia się nad skórą, w odpowiedniej odległości, aby uzyskać optymalny kąt odbicia światła. Zwykle wykonuje się to przy użyciu światła w różnych zakresach widma (UV, widzialne, podczerwień).

2. Reakcja na zmiany w składzie skóry:

-Przygotowanie skóry: Na skórze znajduje się pewna ilość żelaza, głównie w postaci Fe³⁺ (żelazo w hemoglobinie). Aby uzyskać czytelne wyniki, żelazo musiałoby być w stanie, który powoduje charakterystyczne zmiany w sposobie odbicia światła od skóry.

-Zmiana stanu utlenienia żelaza może wpłynąć na absorpcję i odbicie światła, co może być wykryte za pomocą odpowiednich długości fal.

3. Rejestracja odbicia światła:

-Pomiar odbicia: Światło emitowane na powierzchnię skóry odbija się od tkanek i jest mierzone przez detektor spektrofotometru. Intensywność odbitego światła zależy od wielu czynników, w tym od zawartości różnych składników w skórze, takich jak hemoglobina (zawierająca żelazo).

-Wykorzystanie różnych długości fal: W tym etapie, aby uzyskać precyzyjne dane, wykorzystywane są różne długości fal, które są selektywnie odbijane w zależności od obecności składników chemicznych, takich jak Fe²⁺ i Fe³⁺ w hemoglobinie. Żelazo w różnych stopniach utlenienia może powodować zmiany w odbiciu w różnych zakresach światła.

4. Przetwarzanie danych:

- Analiza wyników: Zebrane dane o odbiciu światła są analizowane za pomocą odpowiednich algorytmów, które przetwarzają informacje o intensywności odbicia w kontekście składu chemicznego skóry. W tym przypadku chodzi o wykrycie sygnałów, które mogą wskazywać na zmiany związane z obecnością żelaza w różnych stopniach utlenienia.

- Aby określić poziom żelaza, wyniki muszą być porównane z kalibracyjnymi próbami wzorcowymi, które zawierają znane ilości żelaza w różnych stanach utlenienia. Krzywa kalibracyjna pozwala na określenie poziomu żelaza w próbce.

5. Wyniki i interpretacja:

-Wynik: Na podstawie zmierzonego odbicia światła, analizowane są zmiany związane z poziomem żelaza. W idealnych warunkach, jeśli obecność żelaza (Fe²⁺ lub Fe³⁺) wpływa na odbicie, wynik pozwala oszacować jego ilość. Jednakże trzeba zaznaczyć, że metoda ta nie jest jeszcze powszechnie stosowana do pomiaru żelaza w organizmach, szczególnie w odniesieniu do różnych stopni utlenienia żelaza.

-Ograniczenia: Zmienność w strukturze skóry, jej grubości, składzie i innych czynnikach może utrudniać precyzyjne określenie stężenia żelaza w tym kontekście. Pomiar może być obarczony większym błędem niż tradycyjne metody laboratoryjne, takie jak spektroskopia absorpcyjna lub spektroskopia atomowa.

Podsumowanie:

Choć spektrofotometria odbiciowa może teoretycznie zostać wykorzystana do oceny obecności żelaza w skórze, technika ta nie jest jeszcze standardowym sposobem diagnozowania poziomu żelaza w organizmach na poziomie klinicznym. Oznaczenie żelaza w różnych stopniach utlenienia wymaga bardziej zaawansowanych technik, takich jak spektroskopia atomowa, która jest precyzyjniejsza i może być stosowana do bardziej dokładnych analiz. Jednakże, spektrofotometria odbiciowa może dawać pewne wskazówki o stanie skóry i ogólnym poziomie żelaza w organizmach, ale nie jest to metoda bezpośredniego oznaczania stężenia żelaza w jego różnych formach.