Ostrowiec Świętokrzyski www.ostrowiecnr1.pl

Brać i korzystać

Bardzo ważne szczególnie dla tych mieszkających w pobliżu stacji P4. Gotowy wniosek do nadzoru budowlanego. Proszę składać, obnażmy skalę przestępstw firm telekomunikacyjnych.

…

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego we ..

…

Wniosek

Na podstawie art. 48 ust 1 ustawy prawo budowlane wnoszę o wszczęcie postępowania w sprawie nielegalnej rozbudowy stacji bazowej telefonii komórkowej ...

Uzasadnienie

Złożenie niniejszego wniosku jest konieczne, ponieważ istnieje obligatoryjny obowiązek doprowadzenia inwestycji do stanu zgodnego z prawem. Ponadto Inwestor w niniejszej sprawie jest zagrożony karą z tytułu nielegalnego użytkowania oraz opłatą legalizacyjną, jeżeli będzie ona możliwa.

Odnośnie interesu prawnego powołuje się na orzecznictwo wskazane, poniżej których poglądy podzielam.

W wyroku NSA II OSK 559/18 w podobnej sprawie w wyroku z dnia 23.01.2020 roku podkreślił, że cytuje;

Dokonując wykładni przepisów rozporządzenia RM należy wyjaśnić, że zostało ono wydane na podstawie art. 60 u.u.i.ś. Delegacja ustawowa uregulowana w tym przepisie przewiduje, że Rada Ministrów, uwzględniając możliwe oddziaływanie na środowisko przedsięwzięć oraz uwarunkowania, o których mowa w art. 63 ust. 1, określi, w drodze rozporządzenia: 1) rodzaje przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko; 2) rodzaje przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko; 3) przypadki, gdy zmiany dokonywane w obiektach są kwalifikowane jako przedsięwzięcia, o których mowa w pkt 1 i 2. Treść ww. rozporządzenia RM oparta jest na zasadzie przezorności, uregulowanej w art. 6 ust. 2 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 519 ze zm. dalej: p.o.ś.). Zgodnie z art. 6 ust. 2 p.o.ś., kto podejmuje działalność, której negatywne oddziaływanie na środowisko nie jest jeszcze w pełni rozpoznane, jest obowiązany, kierując się przezornością, podjąć wszelkie możliwe środki zapobiegawcze.

Budowa stacji bazowej telefonii komórkowej jest podejmowaniem działalności, której negatywne oddziaływanie na środowisko nie jest jeszcze w pełni rozpoznane (art. 6 ust. 2 p.o.ś.). Według zasady przezorności dopuszczalne jest ograniczenie bądź zakaz realizacji przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, w sytuacji gdy możliwość jego znaczącego oddziaływania na środowisko nie została jeszcze w pełni, naukowymi metodami, dowiedziona i wykazana. Stosowanie zasady przezorności w odniesieniu do przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej pozwala zapobiegać znaczącym oddziaływaniom takiego przedsięwzięcia na środowisko. Treść zasady przezorności określają dwa pojęcia: ryzyko i niepewność, które dotyczą mogącego wystąpić znaczącego oddziaływania na środowisko, które nie jest jeszcze w pełni rozpoznane. Zasada przezorności powinna być stosowana przy kwalifikacji przedsięwzięć, których realizacja oparta jest na parametrach niepewnych pod względem ich wystąpienia. Obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko powinien być nałożony na inwestora w przypadku niepewności wiedzy dotyczącej mogącego wystąpić znaczącego oddziaływania na środowisko w związku z realizacją przedsięwzięcia. Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że nie można wykluczyć, że ewentualne nakładanie lub nachodzenie się wiązek promieniowania emitowanych przez poszczególne anteny spowoduje, że moc promieniowania przekroczy w osi głównej promieniowania danej zaplanowanej do zainstalowania anteny wielkości wymienione w § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia RM. W takiej sytuacji organ, zgodnie z zasadą przezorności, uregulowaną w art. 6 ust. 2 p.o.ś., powinien nałożyć obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Uzasadnione ryzyko mogącego wystąpić znaczącego oddziaływania na środowisko jest przesłanką stosowania zasady przezorności przy dokonywaniu kwalifikacji przedsięwzięć na podstawie rozporządzenia RM z 9 listopada 2010 r.

W innym wyroku NSA II OSK 158/18 z dnia 21.11.2019 roku uwzględniając skargę kasacyjną podkreślił, że cytuje;

Stanowisko Sądu I instancji i organu odwoławczego, że dopiero przekroczenie dopuszczalnego poziomu pól elektromagnetycznych nad powierzchnią nieruchomości pozwala na uznanie za strony postępowania ich właścicieli, użytkowników wieczystych lub zarządców, nie jest więc prawidłowe.

Mając na uwadze treść tych unormowań podkreślić trzeba, że już tylko potencjalna możliwość spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na nieruchomości sąsiednie jest wystarczającą przesłanką do uzyskania przymiotu strony w postępowaniu o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę. Sam fakt, że przy realizacji konkretnej inwestycji w odniesieniu do danej nieruchomości konieczne jest sprawdzenie, czy zostały zachowane np. normy odległościowe, kwestia nasłonecznienia, czy wymagania przeciwpożarowe.

Przeciwnie, konieczność zachowania tych norm i wymagań świadczy o oddziaływaniu obiektu budowlanego na daną nieruchomość. Jej właściciel (użytkownik wieczysty, zarządca) musi mieć zapewnioną możliwość uczestnictwa w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę, aby móc reagować na ewentualne nieprawidłowości związane z projektowaniem obiektu, bądź by mieć wiedzę, że obowiązujące normy i wymagania zostały w danej sprawie spełnione (podobnie np. wyroki NSA z 24 stycznia 2019 r., II OSK 514/17; z 27 kwietnia 2018 r., II OSK 2751/17).

Z powyższego wyroku zapadłego w identycznej sprawie wynika, wprost iż okoliczność nie wstępowania pola ponadnormatywnego poza granice działki nie jest przesłanką do uznania, iż nie przysługuje mi przymiot strony.

Podobnie NSA II OSK 2792/17 w wyroku z dnia 09.10.2019 roku podkreśla, że cytuje;

Takimi przepisami są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003 r. Nr 192, poz. 1883) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko ( Dz. U. Nr 213r., poz. 1397 ze zm.).

Oznacza to, że jeżeli istnieją przepisy prawa materialnego, które nakładają na inwestora określone obowiązki czy ograniczenia związane z zagospodarowaniem i zabudową jego działki względem działki sąsiedniej, to tym samym właściciel (użytkownik wieczysty, zarządca) tejże działki jest stroną postępowania o pozwolenie na budowę i to niezależnie od tego, czy projekt budowlany w ocenie organu spełnia wymagania określone przepisami prawa materialnego oraz aktów wykonawczych i czy zachowane są odległości nakazane stosownymi przepisami prawa. Z uprawnienia strony do czynnego udziału w postępowaniu wynika konieczność zapewnienia jej możliwości składania wyjaśnień i wniosków a w przypadku niezadowolenia z wydanej decyzji - odwołania. Właściciel działki znajdującej się w obszarze oddziaływania inwestycji musi mieć możliwość sprawdzenia, czy faktycznie ograniczenia związane z zagospodarowaniem i zabudową działki zostaną zachowane i nie zostaną naruszone. Zaznaczyć przy tym należy, iż przy ocenie czy podmiot jest stroną postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę, nie ma znaczenie czy został naruszony interes prawny tego podmiotu, a jedynie czy interes taki podmiotowi przysługiwał.

Ponadto chce zwrócić uwagę na pogląd prawny wyrażony odnośnie interpretacji interesu prawnego przez NSA II OSK 1395/18 w wyroku z dnia 23.05.2019 roku, w którym podkreślono; że cytuje;

Co do zasady właściciele działek graniczących z działką, na której planowana jest budowa obiektu budowalnego są stronami postępowania o pozwolenie na budowę, czy też postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę, jeżeli planowana inwestycja może wpływać negatywnie na sposób zagospodarowania ich nieruchomości. Przymiot strony w odniesieniu do właścicieli nieruchomości sąsiednich nie jest uzależniony wyłącznie od tego czy planowany obiekt budowlany spełnia wymagania określone przepisami dotyczącymi warunków technicznych jakim powinny odpowiadać obiekty i ich usytuowanie. Wystarczy sam fakt, iż istnienie i funkcjonowanie takiego obiektu będzie potencjalnie negatywnie oddziaływać na nieruchomość sąsiednią, prowadząc do ograniczenia sposobu jej użytkowania i zagospodarowania w przyszłości. Dodatkowo odnośnie dokumentacji technicznej NSA II OSK 2759/14 w wyroku z dnia 15.07.2016 roku, podkreśla, że cytuje;

Wyznacznikiem jedynym i ostatecznym obszaru oddziaływania obiektu, nie może być wyłącznie dokumentacja projektowa i założenia przyjęte w niej przez inwestora i projektanta. Materiały te powinny podlegać szczegółowej analizie i krytycznej weryfikacji organu administracji architektoniczno budowlanej, do którego należy wyznaczenie obszaru oddziaływania obiektu, a w konsekwencji tego ustalenie kręgu stron postępowania.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w niniejszej sprawie usprawiedliwione podstawy ma zarzut naruszenia zaskarżonym wyrokiem art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 Pr.bud. poprzez błędną wykładnię tych przepisów, prowadzącą do zbyt rygorystycznego ograniczenia rozumienia obszaru oddziaływania obiektu, na skutek, czego odmówiono B. P. i R. P. przymiotu strony w postępowaniu administracyjnym.

W świetle powyższego interes prawny występuje w niniejszej sprawie.

Odnośnie samej kwalifikacji robót budowlanych podzielić i tym samym zaakceptować jednolite orzecznictwo w tej kwestii.

NSA II OSK 1014/15 w wyroku z dnia 20.01.2017 roku podkreślił, że cytuje;

Należy zgodzić się także z poglądem wynikającym z pkt 4 skargi kasacyjnej, że stacja bazowa telefonii cyfrowej w rozumieniu art. 33 ust. 1 Pr. bud. stanowi jedno całe zamierzenie budowlane, jest budowlą, która zgodnie z art. 3 pkt 1b Pr. bud. (w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji) stanowi całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Nie można więc postępowania mającego na celu wyjaśnienie legalności budowy stacji bazowej telefonii cyfrowej dzielić na kawałki, gdyż jest to proceder, a nie procedura, niezgodny z prawem, zmierzający do obejścia prawa a w konsekwencji prowadzący do umorzenia poszczególnych postępowań cząstkowych, sztucznie wyodrębnionych.

W trybie nieważności NSA II OSK 1237/17 w wyroku z dnia 03.04.2019 roku podkreślił, że cytuje;

Maszt stanowi całość techniczno – użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami (anteny wraz zasilaniem i oprzyrządowaniem), a zatem zainstalowanie na maszcie kolejnych anten należy zakwalifikować jako rozbudowę obiektu budowlanego wymagającą uzyskania pozwolenia na budowę. Roboty budowlane polegające na budowie (rozbudowie) stacji bazowej telefonii komórkowej nie zostały zwolnione z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. W niniejszej sprawie inwestor montując kolejne anteny w 2012r. i 2013r. dokonał rozbudowy stacji bazowej telefonii komórkowej.

Podobne NSA II OSK 3415/19 w najnowszym wyroku z dnia 16.01.2020 roku podkreśla, że cytuje;

Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej Sąd nie dopuścił się naruszenia przepisów art. 3 pkt 6 w zw. z art. 28 ustawy Prawo budowlane poprzez ich zastosowanie. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazywał, że zakres i charakter dokonanych w 2015 r. przez Spółkę na stacji bazowej telefonii komórkowej robót budowlanych świadczy o rozbudowie tej stacji a nie jej przebudowie. Zmieniły się nie tylko jej parametry użytkowe i funkcjonalne stacji (wymiana anten) ale zamontowano dodatkowe urządzenia, których dotychczas nie było. Wobec tego zasadne było uznanie tych robót za rozbudowę a nie przebudowę. Sąd w uzasadnieniu wyroku wskazał dlaczego uznał, że nastąpiła rozbudowa a nie przebudowa stacji bazowej telefonii komórkowej, a NSA podziela to stanowisko. Odmienna ocena stanu faktycznego przez Spółkę nie świadczy o wadliwości oceny dokonanej przez Sąd i nie prowadzi do naruszenia ww. przepisów prawa materialnego.

Analizowane roboty budowlane na stacji bazowej nie były jedynie instalowaniem antenowych konstrukcji wsporczych na obiektach budowlanych, o których mowa w art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy Prawo budowlane co nie wymaga pozwolenia na budowę. Ten przepis nie ma zastosowania jeśli taka instalacja prowadzi do rozbudowy stacji bazowej, a w okolicznościach sprawy właśnie taka sytuacja miała miejsce. Zamontowane zostały dodatkowe urządzenia.

Sąd I instancji nie naruszył art. 48 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane. Skoro organ I instancji prawidłowo uznał, że roboty budowlane były rozbudową wymagająca pozwolenia na budowę, to Sąd słusznie stwierdził, że organ postąpił prawidłowo prowadząc postępowanie w sprawie samowolnej rozbudowy w trybie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego. Organ mógł zatem wydać postanowienie o wstrzymaniu robót budowlanych i nałożyć obowiązki. Okoliczność, że roboty budowlane zostały zakończone nie uniemożliwiała wydania postanowienia o wstrzymaniu robót i nałożenia obowiązku dostarczenia dokumentów do legalizacji. Postanowienie o wstrzymaniu robót miało za cel wyłączenie możliwości prowadzenia dalszej rozbudowy tej stacji bazowej zanim wydane zostanie rozstrzygnięcie w postępowaniu legalizacyjnym.

NSA II OSK 3281/17 w wyroku z dnia 15.11.2019 roku podkreśla, że cytuje;

W konsekwencji, zwiększenie lub ogólna zmiana sumaryczna mocy pojedynczych anten są traktowane jako rozbudowa stacji bazowej. Roboty budowlane prowadzące do zwiększenia lub ogólnej zmiany sumarycznej, nieobjęte zwolnieniami wskazanymi w art. 29-30 Prawa budowlanego, wymagają uzyskania pozwolenia na budowę. Zakwalifikowanie takich robót jako rozbudowy obiektu budowlanego znajduje potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych (patrz m.in. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2019 r., sygn. akt II OSK 789/17; wyrok NSA z dnia 12 października 2016 r., sygn. akt II OSK 3341/14; wyrok NSA z dnia 22 lutego 2017 r., sygn. akt II OSK 1494/15; wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2016 r., sygn. akt II OSK 1224/14).

NSA II OSK 2801/17 w wyroku z dnia 09.10.2019 roku precyzyjnie podkreśla, że cytuje;

Jeśli zamontowanie na wieży dodatkowych anten nie skutkowałoby zmianą charakterystycznych parametrów użytkowych stacji bazowej telefonii komórkowej, to działanie takie spełniałoby wymogi zakwalifikowania go jako przebudowy obiektu budowlanego, zaś w przypadku zmiany tychże charakterystycznych parametrów musiałoby być kwalifikowane jako jej rozbudowa.

W kwalifikowaniu danych robót do kategorii montażu, rozbudowy, bądź przebudowy nie ma przy tym miejsca na automatyzm. W każdym przypadku właściwe zakwalifikowanie takich robót musi poprzedzać szczegółowa analiza technicznych założeń projektu przewidzianego do realizacji lub zrealizowanego. Takie stanowisko dominuje w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (zob. np. wyroki NSA: z 1 października 2009 r. sygn. akt II OSK 1461/08, z 26 sierpnia 2010 r. sygn. akt II OSK 1297/09, z 24 listopada 2011 r. sygn. akt II OSK 1660/10 – dost. w CBOSA).

NSA II OSK 789/17 w wyroku z dnia 20.03.2019 roku podkreśla, że cytuje;

Dokonując powiązania prawidłowo określonej wersji wykładni art. 29 ust. 2 pkt 15 u.p.b. ze stanem faktycznym sprawy, należy przyjąć, że z jednej strony rozszerzenie planowanych przez inwestora robót na prace polegające na przełożeniu istniejących anten sektorowych ze zdemontowanych wsporników stalowych na nowoprojektowane ramki stalowe oraz wprowadzeniu nowych urządzeń technicznych do nowych szaf technologicznych umieszczonych we wnętrzu kontenera, z drugiej zaś – zmiana charakterystycznych parametrów technicznych istniejącej stacji bazowej w zakresie powierzchni zabudowy i szerokości – łącznie przesądzają o tym, że granice zastosowania powyższego przepisu zostały przekroczone. W konsekwencji zasadnie uznano w kontrolowanym wyroku, że planowane prace stanowią rozbudowę istniejącej stacji telefonii komórkowej, albowiem zmianie ulegają charakterystyczne parametry tego obiektu w zakresie szerokości oraz powierzchni zabudowy (zob. art. 3 pkt 6) w zw. z art. 3 pkt 7a) u.p.b.).

Odnośnie kwestii związanej z zwiększaniem mocy istniejącej stacji oraz dokładaniem kolejnych jej elementów stanowisko zajął NSA II OSK 848/16 w dniu 19.01.2018 roku uwzględniając skargę kasacyjną organizacji w podobnej sprawie uznając, iż cytuje;

Jak wynika z dotychczasowych rozważań. nie jest bez znaczenia dla kwalifikacji robót budowlanych wymagających pozwolenia na budowę (przebudowę, rozbudowę), obszar oddziaływania inwestycji, jak trafnie podnosi się w skardze kasacyjnej zarzucając zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego przez niewłaściwą interpretację. W okolicznościach przedmiotowej sprawy, jak słusznie przyjął organ nadzoru budowlanego szczebla wojewódzkiego, maszt stanowi całość techniczno – użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami (anteny wraz zasilaniem i oprzyrządowaniem), dlatego zainstalowanie na maszcie kolejnych anten należy zakwalifikować jako rozbudowę obiektu budowlanego wymagającą uzyskania pozwolenia na budowę, zatem organ pierwszej instancji błędnie zastosował art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego, gdyż przepis ten dotyczy robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń. W tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych, przy czym instalowane urządzenia i obiekt budowlany nie stanowią całości techniczno- użytkowej.

W świetle powyższego złożenie niniejszego wniosku jest konieczne.

autor Zbigniew Gelzok

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10217189235183170&id=1239228893

szybko usuwany film?

https://www.facebook.com/100001101363169/posts/2945899475456736/

"Znamię bestii"? Microsoft 26 marca stał się właścicielem międzynarodowego patentu o symbolu WO 2020 060606 o nazwie "SYSTEM KRYPTOWALUTOWY Z WYKORZYSTANIEM DANYCH AKTYWNOŚCI CIAŁA"

Ze streszczenia patentu:

"Aktywność ludzkiego ciała związana z zadaniem dostarczonym użytkownikowi może być wykorzystana w procesie wydobywania systemu kryptowalutowego. Serwer może zapewnić zadanie urządzeniu użytkownika, które jest komunikacyjnie połączone z serwerem. Czujnik komunikacyjnie sprzężony z urządzeniem użytkownika lub zawarty w nim, może wyczuwać aktywność ciała użytkownika. Dane dotyczące aktywności ciała mogą być generowane na podstawie wykrytej aktywności ciała użytkownika. System kryptowalutowy połączony komunikacyjnie z urządzeniem użytkownika może zweryfikować, czy dane aktywności ciała spełniają jeden lub więcej warunków określonych przez system kryptowaluty, i przyznać kryptowalutę użytkownikowi, którego dane aktywności ciała są zweryfikowane."

https://patentscope.wipo.int/search/en/detail.jsf?docId=WO2020060606&tab=PCTBIBLIO

Screen stąd https://thewatchtowers.org/microsoft-owns-international-patent-060606-a-cryptocurrency-system-using-humans-who-have-been-chipped-as-the-miners/